" त्यादिवशी मला कळलं की शाळेची मजा कशात आहे ते. वर्ग आहेत , बाकं आहेत , पोरं-पोरी आहेत , सर आहेत , गणित आहे , भूगोल आहे , नागरिकशास्त्र सुध्दा ; पण आपण त्यात कशातच नाही. आपण त्या गाईंच्या पाठीवर बसणार्‍या पांढर्‍या पक्ष्यांसारखे मुक्त आहोत. त्यांच्या शाळेत बसलेलो असलो तरी आपल्या मनात एक वेगळीच शाळा भरते. खास एकट्याचीच. त्या शाळेत वर्ग नाहीत , भिंती नाहीत , फळा नाही , शिक्षक नाहीत ; पण त्यातलं शिकणं फार सुंदर आहे..." :) शाळा चित्रपटाने मला काय दिलं??? तर बऱ्याच दिवसांनी काहीतरी गोड, निरागस आणि तरल गोष्ट ऐकल्याचा, पाहिल्याचा आनंद! :) आणि शाळा कादंबरीने मला काय दिलं होतं, तीच गोष्ट वाचल्याचा आनंद...! शाळा कादंबरी ही बहुतेकांच्या आवडत्या पुस्तकांतील एक आहे, अर्थात माझ्याही!!! ते पुस्तक वाचून आता दीड वर्षं झाली, पण सगळं कसं अगदी मनावर कोरलं गेल्याप्रमाणे लख्ख! क्षणात वेड लावलं कादंबरीने... आणि मग कुठेतरी ऐकिवात आलं की शाळा कादंबरीवर सिनेमा येणारेय... एवढा आनंद झाला म्हणून सांगू! म्हणजे जी पात्र, ज्या जागा आणि ज्या भावनांची आपण निव्वळ एक कल्पना केली होती, ते विश्व दृ...
Comments
हे वाचून तो सुध्दा झाला वेडा ,
काय आठवण आहे तूझी ,
त्याच्यापाशी त्याने सुद्धा जगलेली,
हे ऐकून हि हरिणी सुद्धा,
प्रीयासाठी घायाळ झाली ,
कसे असते प्रेम कुणाचे कुणावर ,
जगता जगता हे प्रेम ,वाचकाचे होऊन बसते ,
मन शोधत असते तसेच काहीतरी आणि हे असे काही भेटत असते
नाहीतर आठवणी तिच्या वाहून जातील ,
मग मित्रा गर्दीतसुध्धा तुला,
त्या एकटं ठेऊन जातील
प्रतिसादाची देते खात्री या क्षणी तुला......
तुझे विचार असेच दरवळूदे.
दे वाट करून त्यांना,
आणि मुक्तपणे वाहू दे..
...नको साठवू इतक्या आठवणी,
कि तुझी ओंजळ भरून जाईल..
जुन्या आठवणी वाहून कदाचित,
ती अचानक रिकामी होईल..
तुझे पूर्णत्व त्याच्यात नको शोधू.
कदाचित ते मिळणार नाही..
ती आठवण ठिणगीच राहू दे,
वणवा झाली तर ती आठवण राहणार नाही..
नको होऊ राधा अन नको बनू मीरा,
तू आहेस 'स्वछंदी'
जिच्या असण्याने होतं आयुष्य आनंदी..
माझे तुझे अन् त्याचे सुद्धा,
तुझं माहित नाही मला,
तू साद देशील ही ,
पण मी हे ऐकू कसे ,
गर्दीतल्या अनोळखी चेहऱ्यात अग ,
स्वतःचे नावही अनोळखी भासे,
उगाच ग आठवणी साठ्ल्यात ,
विचार करतो कि त्यांना,
फुलं हारासारखे वाहवीन कधीतरी ,
खात्री आहे मी सुद्धा कदाचित,
निर्माल्या बनून त्यात वाहून ,
स्वतःला शोधुही शकणार नाही
आठवणींचाच एक ऋतू असता ,
तर एकदाच काय ते रडले असते,
मग कदाचित प्रेम दाखवायला,
अश्रू सुद्धा अग कमी पडले असते ...........:)
माझ्याही तुषारांत भिजून पहा मग:
तुझ्यामते,
तुझ्यासाठी,
अगाध प्रेमाचं सुनीत गाणारा केवळ तोच,
पण माझ्यामते,
ही तू नेहमी बाळगलेली समजूतच व्यर्थ,
तू फक्त चालायचं काम कर,
केव्हा न केव्हा,
कधीकाळी,
भेटेल तुझा तो तुला,
नि होईल तुझे जीवन सार्थ.
आशा आहे मजला,
कळला असेल तुला या
तोडक्या-मोडक्या ओळींतला
सहजपणे जीवन व्यतीत करण्याचा अर्थ.
सांगायचंच झालं तर,
नाही माझा यामधे
कसल्याही प्रकारचा सो कॉल्ड स्वार्थ.