Skip to main content

भिगी ज़ुल्फे आणि पुरुष मंडळी!

"झटककर जुल्फ जब तुम, तौलीये से बारीशे आझाद करती हो, 
अच्छा लगता हैं...."
सध्या ह्या ओळी खुपदा कानांवर पडतात. या ओळींची रचना मला जाम आवडते. प्रसून जोशी ला त्या साठी सलाम! पण मला एका वेगळ्याच गोष्टीचं आश्चर्य वाटतं, ते म्हणजे समस्त पुरुष वर्गाला मुलींच्या या (केस सुकवण्याच्या), rather किचकट गोष्टीबद्दल एवढं आकर्षण का असतं??? म्हणजे हे मला मान्य आहे कि नुकतीच आंघोळ करून आलेली बाला (ऐकायला जरा विचित्र वाटत ना?) खूप फ्रेश दिसते. तसे तर पुरुष हि फ्रेश दिसतात. मग मुलीन्बाबतीतच  असं का?
खरं सांगायचं तर, अजून तरी हा प्रश्न मी माझ्या समस्त "मित्र" वर्गाला विचारलेला नाहीये. त्यामुळे मला खरच माहित नाहीये, कि नॉर्मल (म्हणजे कवी आणि ही सिनेमा वाली मंडळी सोडून) मुलांना अशा केस पुसत बाल्कनी किंवा दारात उभ्या मुलींकडे बघून काही होत असावं. 

Self Confession : मी गेली कित्येक वर्षे (जेंव्हापासून स्वत:चे केस स्वत: पुसायला लागले तेव्हापासून) बाल्कनीत उभी राहूनच केस पुसते. आणि अगदी सिनेमात दाखवतात तसे. म्हणजे काही ठरवून वगैरे नाही, पण तीच केस सुकवण्याची साधारणत: पद्धत असते. लहानपणी कुठे डोंबल माहित होतं, की यावर सुंदर रचना लिहिल्या जातात. खरंतर मुलींच्या जीवनातील अतिशय रुटीन अशी ही गोष्ट आहे. आणि त्या वेळी मुली (मुलांना आकर्षित करण्यापेक्षा) माझे केस किती गळायला लागलेत याची चिंता करत असतात. निदान मी तरी! आणि अर्थात जर लोकांना त्यात काही सुंदर वगैरे वाटत असेल तर माझी ना नाही!!! ;) परन्तु माझ्या बाबतीत असं फिल्मी काहीतरी अजून तरी घडलेलं नाहीये! खैर, माणसाने आशावादी असावं....

तर आपण या सिनेमांमधून खूप काही शिकत असतो. अगदी नकळत! माझ्या मते याच गोष्टीचा प्रभाव मुलांवर पडत असावा. आपल्या इथे खूप साऱ्या सिनेमांमध्ये हिरोईनीची एन्ट्री ही अशीच केस पुसताना दाखवली जाते. मग त्या हीरोचे ते शरण जाणे, वगैरे वगैरे. त्या हीरोला त्यात एवढं काय सौंदर्य दिसतंय, हे शोधण्याच्या धडपडीत अशा रचना लिहिल्या जात असाव्यात असा माझा आपला तर्क आहे. तुमच्यापैकी काही जणांना काही वर्षांपूर्वी आलेलं एक गाणं आठवत असेल, Ghar Se Nikalte Hi
"घर से निकलते ही, कुछ दूर चलते ही, रस्ते में हैं उसका घर,
कल सुबह देखा तो, बाल बनाती वो, खिड़की में आई नजर..."  
बघितलं यातही ती केसांशी  काहीतरी करत असते. त्या नंतर "होशवालो को" मधेही सोनाली बेंद्रे तिच्या टेरेस वर केस पुसत उभी असते. अजूनही अशी खूप सारी उदाहरणं देता येतील (म्हणजे मला अजून आठवत नाहीयेत :D). बॉलीवूड मध्ये हाही एक प्रकारचा ट्रेंड आहे, असं म्हणायला हरकत नाही. आणि कितीही ग्लोबलायझेशन झालं तरी, आपल्या इथल्या हिरोंना हिरोईन ही  "टॉवेल"नेच केस पुसताना आवडते, ना की ड्रायर ने! भारतीय मुलाचं आणि त्यातही विशेषत: मराठी मुलाचं हे एक असतं, त्यांना मातीशी जुळलेल्या गोष्टी आवडतात. मुलगी ही शेवटी त्यांना साडीतच जास्त भावते. मग ते कितीही ग्लोबलाईस्द का असेनात. जाउदे, हे विषयांतर आहे. या मुद्द्यावर पुन्हा कधीतरी! 
तर मूळ मुद्दा! भिगी झुल्फे!!! 

मला या प्रसंगांचे चित्रीकरणही जाम आवडतं. म्हणजे एवढी क्रीएटीव्हीटी असते त्यात, की कॅमेरा सुद्धा त्या सौंदर्यावर फिदा झालाय यावर आपला विश्वास बसतो. आपणही नकळत त्या झुल्फो च्या प्रेमात पडतो आणि त्या ओल्या बटांमध्ये कुठेतरी हरवून जातो.... मग कुठेतरी गर्लफ्रेंड किंवा बायकोचे ते ओले केस पाहून मुलांना काहीतरी होत असावं आणि मुलींनाही बॉयफ्रेंड किंवा नवऱ्यासोबत मस्त पावसात भिजायला जाताना केस मोकळे सोडून, त्या हिरोईनिसारखे पुसायची ईच्छा होत असावी... फक्त आणि फक्त "त्याचा" तो "totally-surrendered-look" मिळवण्यासाठी.... :)   

तर अशा प्रकारे बरचश्या  काय म्हणूया आपण, दुर्लक्षित गोष्टीकडे लक्ष वेधण्यासाठी प्रवृत्त केल्याबद्दल या "भिगी झुल्फे" ना डेडीकेट केलेल्या सर्व ओळी स्मरून ही पोस्ट संपवते.... जाता जाता अशीच एक वीज्यूअल ट्रीट!!!



ता. क. : पल्लवी कसली गोड दिसतेय यात! या वीडीओ खाली असलेली एक कमेंट लगेच लक्ष वेधून घेते, खुद्द पल्लवी ने ती वाचली असेल का देव जाणे!  
"Thumbs up! If you watch this ad just to see her and her smile : D
This chick's smile would cause world peace if all the guys on earth would just stop for a second and admire her beauty : P "





Comments

साधक said…
केस पुसताना एखादी मुलगी दिसली तर नक्कीच लक्ष वेधून घेते. मुलींच्या डेली रुटीन मधली एखादी गोष्ट पहायला मिळणं म्हणजे मस्तच की. त्यातल्या त्यात आवडती मुलगी असेल तर सोने पे सुहागा.डायरेक्ट तयार झालेल्या मुलीला पहाण्या पेक्षा हे काहितरी वेगळं असतं. म्हणून.
हेरंब said…
हाहाहा.. सुपर्ब लिहिलंय.. आवड्या..

पण ते मुलीना कळायचं नाही.. बॉलीवुडवाले म्हणतात ना "मेरी नजर से तुम देखो तो .... " :)
वाह.... मस्त लिहिलंय :)

काही ओळी आठवल्या ही पोस्ट वाचून.. खुप जुना अल्बम आहे हा. वफा

आर से रंग पे तेरे गुलनिसार
तेरी जुल्फों पे घटा ये खुश्बंवार
हर तरफ़ है तेरी ही रंगीनिया..
छाई मौसम पे सब तेरी शोखिया..

:) :)

हेरंब म्हणतो तसं.... "मेरी नजर से तुम देखो तो.."
:D खुप छान लिहिले आहे.
माझ्या ब्लॉगचा पत्ता:http://prashantredkarsobat.blogspot.com/
Anonymous said…
लेख प्रचंड आवडला.
Manali Satam said…
@हेरंब अर्थात!!! आणि म्हणून तर मजा असते या सगळ्यात!!!
Manali Satam said…
@सुहास झेले :) वाह... भारी आहेत या ओळी!!!
Tushar Joshi said…
काय बोलू, (गालातल्या गालात हसत) डोळ्यांनी अनुभवायच्या गोष्टी शब्दात कुठे बांधता येतात. हे भाग्य आम्हा मुलांनाच मिळतं बरं का!

एक जुनी कविता ठेवतो ईथे, माझ्या मनातल्या बाल्कनीची, तुझ्यासाठी.

.
.
बाल्कनीत सतत येण्याची
सवय तुला आहे
हळूच मला न्याहळण्याची
सवय तुला आहे
.
तुझी सवय आवडते गं
मला खूप खूप
डोळ्यांना डोळ्यांचा
कळतो गं निरोप
डोळ्यात तुला साठवण्याची
सवय मला आहे
हळूच मला न्याहळण्याची
सवय तुला आहे
.
काल केस वाळवण्याचा
कहर तू गं केला
बाल्कनीत हृदय धरून
तोल माझा गेला
तुला बघून मोहरण्याची
सवय मला आहे
हळूच मला न्याहळण्याची
सवय तुला आहे
.
आज अचानक मला बघोनी
गोड हासली तू
हाय खोल खोल मनात
घुसुन बैसली तू
तुला स्मरत स्मरत जगण्याची
सवय मला आहे
हळूच मला न्याहळण्याची
सवय तुला आहे
.
तुषार जोशी, नागपुर
.
Unknown said…
खूप छान लिहिले आहे हो बाईसाहेब. आणि ते सुद्धा मराठीत. लिहित राहा.
Manali Satam said…
@ Tushar Joshi: वाह... उत्तम लिहिल्यात या ओळी!!!
@ BinaryBandya: धन्यवाद!
@ Ketan Patil : धन्यवाद केतनसाहेब, पण "ते सुद्धा मराठीत" म्हणजे???
Anonymous said…
हेरंब म्हणतो तसं...
तूच काय कोणत्याच मुलीला नाही कळणार!
:)
Its a guy thing!
Anonymous said…
मस्तच लिहीलेयेस गं....मनापासून आवडलं... तू टाकलेली दोन्ही गाणी माझी आवडती :)

हो आणि तो मुलींना केस गळताहेत याचं टेन्शन हा मुद्दा तर चिक्कार पटला (मी ’मुलगी ’ होते तेव्हा मलाही असायचं हे टेन्शन आता ” आई आणि बाई ’ झाल्यावर टेन्शन घेउन उपयोग नाही त्याने अजून केस गळतील अशी चिंता सतावते बघ ;)) :)
Manali Satam said…
@alhadmahabal : Agreed! :)
@sahajach : आज तुमची कमेंट पाहून दिल खुश हुआ!!! आणि केस गळण्याच्या बाबतीत :D !
Unknown said…
पुरुषांच्या दृष्टीने तसा हा महत्वाचा क्षण... ;) जो तू मनमोकळे पणाने मांडला , अर्थातच खूपच छान..!!!

Popular posts from this blog

विपश्यना : एक चिंतन

विपश्यनेचा दहा दिवसांचा कोर्स करून आज पाच दिवस झालेत. याबद्दल लिहायचं हे नक्की होतं, पण गेले काही दिवस काय लिहू हे समजतच नव्हत. प्रत्येक व्यक्तीचा अनुभव हा वेगळा असतो कारण प्रत्येक व्यक्ती ही वेगळी असते. म्हणूनच मला सर्वसमावेशक असं काहीतरी लिहायच होतं. आता बसलेय लिहायला... सर्वात आधी, विपश्यना म्हणजे काय?

आयुष्यात पुढे जायचं असतं...!

आज लिहावंसं वाटतंय... किंवा कदाचित कॉम्प्युटर रडत-खडत चालतोय म्हणून  असेल...  हे लिहिणं आता जमेनासं झाल्यासारखं भासतंय... स्वत:बद्दल बरंच काही बदलल्यासारखं जाणवतंय, सभोवतालचं जग देखील बदलल्यासारखं वाटतंय... असं वाटतंय की या सगळ्या बदलांत आपण कुठेच नव्हतो आणि आज अचानक यात पडलोय, एखाद्या अनभिज्ञासारखे! सगळं नवीन! पण जुन्या जगाची आठवण करून देणारं ... तिथे परत जाण्याची आस निर्माण करणारं... कुठेतरी किंवा कधीतरी ते जग परत येईल अशी आशा निर्माण करणारं... वेगळं! पुन्हा नव्याने सुरुवात कर, असं सांगायचं असेल त्याला... पण ना काही पूर्वसूचना, ना मार्गदर्शक इशारा... विशाल महासागरात हरवलेल्या बोटीच्या खलाश्यासम... एकटं, स्वबळावर! पण त्या खलाश्याच्या मनातील विजीगिषु वृत्ती आपण कशी जागवणार... त्याला वेड असतं... तो त्याचे स्वप्न पूर्ण करायच्या इच्छेपोटी वेडा होऊन जातो... स्वत:ला हरवून बसतो! त्या नाविन्याच्या शोधात असं स्वत: हरवून जाण्यात ते सुख तरी काय असतं? स्वत:ला शोधण्यात वेळ व शक्ती दोन्ही खर्च होतेच, पण मग हे काम युक्तीने चालवावं तरी कसं! युक्तीने संपूर्ण जग खरंच चालू शकतं का? आणि जर ते चा

शाळा = निरागसता !

" त्यादिवशी मला कळलं की शाळेची मजा कशात आहे ते. वर्ग आहेत , बाकं आहेत , पोरं-पोरी आहेत , सर आहेत , गणित आहे , भूगोल आहे , नागरिकशास्त्र सुध्दा ; पण आपण त्यात कशातच नाही. आपण त्या गाईंच्या पाठीवर बसणार्‍या पांढर्‍या पक्ष्यांसारखे मुक्त आहोत. त्यांच्या शाळेत बसलेलो असलो तरी आपल्या मनात एक वेगळीच शाळा भरते. खास एकट्याचीच. त्या शाळेत वर्ग नाहीत , भिंती नाहीत , फळा नाही , शिक्षक नाहीत ; पण त्यातलं शिकणं फार सुंदर आहे..." :) शाळा चित्रपटाने मला काय दिलं??? तर बऱ्याच दिवसांनी काहीतरी गोड, निरागस आणि तरल गोष्ट ऐकल्याचा, पाहिल्याचा आनंद! :) आणि शाळा कादंबरीने मला काय दिलं होतं, तीच गोष्ट वाचल्याचा आनंद...! शाळा कादंबरी ही बहुतेकांच्या आवडत्या पुस्तकांतील एक आहे, अर्थात माझ्याही!!! ते पुस्तक वाचून आता दीड वर्षं झाली, पण सगळं कसं अगदी मनावर कोरलं गेल्याप्रमाणे लख्ख! क्षणात वेड लावलं कादंबरीने... आणि मग कुठेतरी ऐकिवात आलं की शाळा कादंबरीवर सिनेमा येणारेय... एवढा आनंद झाला म्हणून सांगू! म्हणजे जी पात्र, ज्या जागा आणि ज्या भावनांची आपण निव्वळ एक कल्पना केली होती, ते विश्व दृ