Skip to main content

चेहरा....











आज आरशात बघताना काहीतरी वेगळेपणा जाणवला या चेहऱ्यात
कुठेतरी त्या डोळ्यांत अभिमान दिसला स्वत:चाच
संध्याकाळी फोन आला होता मावशीचा
म्हणत होती आठवण आली तिला माझी
जाहिरातीतल्या त्या नटीला पाहून
तिचं हसणं, तिचे डोळे....
तू सुद्धा मला हेच म्हणाला होतास ना?
तू ना अगदी "ति"च्यासारखी दिसतेस
आणि मग तिच्यासारखी hair style कर
म्हणून तगादा लावलास मागे माझ्या
तिचा चित्रपट पाहताना निव्वळ आठवण आली
म्हणून परत पाहायला गेलास तिच्यातल्या मला
फक्त एक गाणं बघून कशी रे तूला
तिच्यात मी दिसले प्रश्न सलतोय मनात माझ्या
खरंच थकले रे तेव्हा तूला नाही-नाही म्हणून
पण खरं सांगायचा तर मन आलं होतं आनंदाने भरून
वाटायचं तू पुन्हा-पुन्हा तिला पहावस
आणि पुन्हा-पुन्हा माझी आठवण काढावीस
निदान तिच्या रुपात का होईना
तू मला तुझी म्हणून पाहावीस
तेव्हापासून स्वत:च्या या चेहऱ्याने
एक प्रकारचं वेड लावलंय मला
तुझ्या मनात या चेहऱ्याने का होईना
घर केल्याचं समाधान लाभलंय मला
पण यावर आता काळ सरलाय बराच
आपल्या नात्यातही आता फरक पडलाय बराच
आणि आता तर तूही म्हणायला लागलेलास,
"लूक चेंज कर यार , तिला बघून ना तुझी आठवण येते........."


  

Comments

Anonymous said…
Hi Manali,
I hope you recognized me..
I went through the posts and honestly was thrilled by the fact that you in the world of blogging too.Nicely narrated & framed thoughts..
Well I don't know how to comment in Marathi;so expressing my views in English.
Look forward for more blogs :)
Manali Satam said…
hey.... i didnt recognised you first but read your name n den total realisation.... nice to see you hear...
and to write in marathi follow link :
http://www.google.com/transliterate/Marathi
looking forward to your blog!!!!
Anonymous said…
मनाली, छान झाली आहे कविता,शेवट पण मस्त...
फ़क्त " म्हणत होतो आठवण आली तिला माझी" ह्या ओळीत ’म्हणत होती ’हे करेक्शन कर..
Manali Satam said…
आणि चूक सांगितल्याबद्दल धन्यवाद.... मी करते correction.....
याला कविता म्हणावं का हा प्रश्न पडला होता....
तो सोडवल्याबद्दलही आभार....
आणि तुम्हाला कविता आवडली हे वाचून आनंद झाला....
Amolkumar said…
Manali Best Kavita
Manali Satam said…
धन्यवाद अमोल!!!

Popular posts from this blog

विपश्यना : एक चिंतन

विपश्यनेचा दहा दिवसांचा कोर्स करून आज पाच दिवस झालेत. याबद्दल लिहायचं हे नक्की होतं, पण गेले काही दिवस काय लिहू हे समजतच नव्हत. प्रत्येक व्यक्तीचा अनुभव हा वेगळा असतो कारण प्रत्येक व्यक्ती ही वेगळी असते. म्हणूनच मला सर्वसमावेशक असं काहीतरी लिहायच होतं. आता बसलेय लिहायला... सर्वात आधी, विपश्यना म्हणजे काय?

आयुष्यात पुढे जायचं असतं...!

आज लिहावंसं वाटतंय... किंवा कदाचित कॉम्प्युटर रडत-खडत चालतोय म्हणून  असेल...  हे लिहिणं आता जमेनासं झाल्यासारखं भासतंय... स्वत:बद्दल बरंच काही बदलल्यासारखं जाणवतंय, सभोवतालचं जग देखील बदलल्यासारखं वाटतंय... असं वाटतंय की या सगळ्या बदलांत आपण कुठेच नव्हतो आणि आज अचानक यात पडलोय, एखाद्या अनभिज्ञासारखे! सगळं नवीन! पण जुन्या जगाची आठवण करून देणारं ... तिथे परत जाण्याची आस निर्माण करणारं... कुठेतरी किंवा कधीतरी ते जग परत येईल अशी आशा निर्माण करणारं... वेगळं! पुन्हा नव्याने सुरुवात कर, असं सांगायचं असेल त्याला... पण ना काही पूर्वसूचना, ना मार्गदर्शक इशारा... विशाल महासागरात हरवलेल्या बोटीच्या खलाश्यासम... एकटं, स्वबळावर! पण त्या खलाश्याच्या मनातील विजीगिषु वृत्ती आपण कशी जागवणार... त्याला वेड असतं... तो त्याचे स्वप्न पूर्ण करायच्या इच्छेपोटी वेडा होऊन जातो... स्वत:ला हरवून बसतो! त्या नाविन्याच्या शोधात असं स्वत: हरवून जाण्यात ते सुख तरी काय असतं? स्वत:ला शोधण्यात वेळ व शक्ती दोन्ही खर्च होतेच, पण मग हे काम युक्तीने चालवावं तरी कसं! युक्तीने संपूर्ण जग खरंच चालू शकतं का? आणि जर ते चा

शाळा = निरागसता !

" त्यादिवशी मला कळलं की शाळेची मजा कशात आहे ते. वर्ग आहेत , बाकं आहेत , पोरं-पोरी आहेत , सर आहेत , गणित आहे , भूगोल आहे , नागरिकशास्त्र सुध्दा ; पण आपण त्यात कशातच नाही. आपण त्या गाईंच्या पाठीवर बसणार्‍या पांढर्‍या पक्ष्यांसारखे मुक्त आहोत. त्यांच्या शाळेत बसलेलो असलो तरी आपल्या मनात एक वेगळीच शाळा भरते. खास एकट्याचीच. त्या शाळेत वर्ग नाहीत , भिंती नाहीत , फळा नाही , शिक्षक नाहीत ; पण त्यातलं शिकणं फार सुंदर आहे..." :) शाळा चित्रपटाने मला काय दिलं??? तर बऱ्याच दिवसांनी काहीतरी गोड, निरागस आणि तरल गोष्ट ऐकल्याचा, पाहिल्याचा आनंद! :) आणि शाळा कादंबरीने मला काय दिलं होतं, तीच गोष्ट वाचल्याचा आनंद...! शाळा कादंबरी ही बहुतेकांच्या आवडत्या पुस्तकांतील एक आहे, अर्थात माझ्याही!!! ते पुस्तक वाचून आता दीड वर्षं झाली, पण सगळं कसं अगदी मनावर कोरलं गेल्याप्रमाणे लख्ख! क्षणात वेड लावलं कादंबरीने... आणि मग कुठेतरी ऐकिवात आलं की शाळा कादंबरीवर सिनेमा येणारेय... एवढा आनंद झाला म्हणून सांगू! म्हणजे जी पात्र, ज्या जागा आणि ज्या भावनांची आपण निव्वळ एक कल्पना केली होती, ते विश्व दृ