Skip to main content

2013

मी  २०११ मधील आठवणी लिहिल्या होत्या. २०१२ मध्ये आळशीपणा केला. पण या वर्षी ठरवलंय मी, उशीर झाला तरी चालेल पण लिहायचं. खरं सांगायचं तर सगळं किती बदलल्या सारखं वाटतं. म्हणजे दोन वर्षांपूर्वी लिहिलेल्या गोष्टी वाचून तर मी खूप दूर आल्यासारखं वाटतं मला. आणि मला माहितेय ही चांगली गोष्ट आहे, कारण माझा प्रवासावर खूप विश्वास आहे. ३६५ दिवसांत जर तारखेशिवाय काही बदललं नसेल, तर ते दिवस वाया गेल्या सारखे आहेत. नाही का?
आता मी सांगेन त्या आठवणी ह्या घटनाक्रमानुसार (order-of-occurence :P) आहेत, त्यात आवड-नावड असं काही नाही. :D

१.      Canvas 2
गेल्या वर्षी जानेवारी मध्ये मला माझा पहिला वहिला smartphone मिळाला. देसी कंपनी चा स्वस्त आणि मस्त फोन! जेव्हा मी ठरवलं कि हा फोन घ्यायचा तेव्हा अर्थात बरयाच लोकांनी नाकं मुरडली. पण खरं सांगते, it’s been really good! J कॅमेरा पेक्षा फोटोग्राफर महत्त्वाचा तसेच फोन वापरणारा कितपत फोन चा वापर करतो हे महत्त्वाचं ! मी नेहमी फोन ला चिकटून असते हि एक बाब सोडली तर, सगळं किती सोपं वाटतं ह्या फोन्स मुळे.
ह्या फोन मुळे अजून एक अगदी सहज शक्य झालेली गोष्ट म्हणजे फोटोज काढून share करणे. ह्याला एकच उत्तर आहे Instagram! सध्या मी एक प्रोजेक्ट पण हाती घेतलाय, #Project365. मजा येतेय मला!
Instagram

२.      Hair-cut
गेल्या वर्षीच्या मार्च मध्ये मी आणि माझ्या बहिणीने केस अगदी कमी ठेवायचे असं ठरवलं. म्हणजे अगदी सहज, खास असं काहीच कारण नाही. एक प्रयोग म्हणून. खरंतर माझे केस हे माझं best feature आहे. मी जर थोडीफार सुंदर किंवा छान दिसत असेन, तर त्याचा संपूर्ण श्रेय त्या लांब केसांना जातं. आणि त्यांना असं अचानक (कोणालाही धड न सांगता) कापून टाकणं, हा माझ्या आयुष्यात (कदाचित) झालेला सगळ्यात मोठा बदल असेल.
(मी उगाच issue करतेय असं काही जणांना वाटू शकेल (esp. पुरुषमंडळी), पण मला आशा आहे की काही female-जात मला समजून घेतील.)
सगळ्यात मजा ही लोकांचा प्रतिसाद बघून आली! म्हणजे जी कालपर्यंत व्यवस्थित होती तिने असा दीड-फूट केस कापून टाकण्याचा वेडेपणा का केला, हे त्यांना कळत नव्हतं. समजू शकते मी त्यांना! पण i guess वेडेपणा होता म्हणूनच मी तो केला! :D



३.      F.R.I.E.N.D.S
(hahaa i can already see some of you smiling
J )
तर ह्या वर्षी मी Friends बघायला सुरुवात केली. सध्या मी सातव्या सिझन वर आहे. त्यांचं आयुष्य बघताना खरंच खूप मजा येते. त्यांचे स्वभावगुण आणि एकमेकांसाठी नेहमी ‘असणं’ तुम्हाला खुश करून जातं. एखाद्क्षणी तुम्हाला कंटाळा आल्यासारखा वाचत असताना, फक्त Friends ची २५ मिनिटं तुम्हाला पुन्हा वरती आणू शकतात ह्या वर मी काही हरेन. अशा सोप्या गोष्टी बनवणं आणि दहा वर्षे त्याच्याशी खरं राहणं हे खरंच खूप कठीण आहे. म्हणूनच कदाचित ही मालिका अजूनही एवढी लोकप्रिय आहे.





४.      One Direction
(ज्यांना माहित नाही त्यांच्यासाठी : One Direction हा ५ मुलांचा Pop Band आहे.)
सो, ही पाच मुलं माझ्याच वयाची आहेत. ते अतिजास्त लोकप्रिय आहेत. जगभरातून कोटी कोटी चाहते आहेत त्यांचे. एरवी क्षणभंगुर वाटणाऱ्या या आयुष्यात त्यांनी या वयात मिळवलेलं यश हे खूपच मोठं आहे. ते त्यांच्या स्वप्नातील आयुष्य जगताहेत.
ही मुलं माझ्याच वयाची असल्याने कदाचित, पण मी त्यांना follow करते. त्याने कुठेतरी मला जाणीव होते कि अजून किती काही मिळवायचं आहे आयुष्यात. आणि मी स्वप्न बघायला लागते.



५.      shifting
गेल्या वर्षी आम्ही आमच्याच कॉलनीमध्ये मोठ्या घरात शिफ्ट झालो. (1BHK to 2BHK)
त्यामुळे मग मला आणि माझ्या बहिणीला आमची अशी एक स्वतंत्र खोली मिळाली. आमची रूम आम्ही स्वत: सजवली आहे. अगदी आम्हाला हवी तशी. स्वत:च घर स्वत: सजवण्यात एक वेगळीच मजा आहे. अजूनही आम्ही काही ना काही नवीन करतच असतो रूम मध्ये! स्वत: ची रूम असल्याने ‘मैत्रिणीं’सोबत stay-over पण सोपे झालेत. ;) :D
(BTW नवीन रूम सोबतच मला नवीन laptop पण मिळालाय! ह्या laptop वरून type करताना उगाच professional वगैरे झाल्यासारखं वाटतं. :P)





ता. क.: माझं लिहिणं खूप बदललंय असं वाटतंय मला, कारण मला लिहिताना देखील थोडं कठीण वाटत होतं.

ता. ता. क.: २०१२ मधल्या दोन खूप मोठ्या आठवणी इथे लिहिल्यावाचून आता राहवत नाहीये. सो प्लीज समजून घ्या.
२०१२ मध्ये मी राज ठाकरे ला भेटले. तेही त्यांच्या घराच्या बाहेर.

आणि दुसरी गोष्ट म्हणजे मी २०१२ मध्ये शिट्टी मारायला शिकले. बोटांनी मारतात ती वाली. एकदम भारी वाटतं. :D



 

Comments

Jaswandi said…
This comment has been removed by the author.

Popular posts from this blog

विपश्यना : एक चिंतन

विपश्यनेचा दहा दिवसांचा कोर्स करून आज पाच दिवस झालेत. याबद्दल लिहायचं हे नक्की होतं, पण गेले काही दिवस काय लिहू हे समजतच नव्हत. प्रत्येक व्यक्तीचा अनुभव हा वेगळा असतो कारण प्रत्येक व्यक्ती ही वेगळी असते. म्हणूनच मला सर्वसमावेशक असं काहीतरी लिहायच होतं. आता बसलेय लिहायला... सर्वात आधी, विपश्यना म्हणजे काय?

आयुष्यात पुढे जायचं असतं...!

आज लिहावंसं वाटतंय... किंवा कदाचित कॉम्प्युटर रडत-खडत चालतोय म्हणून  असेल...  हे लिहिणं आता जमेनासं झाल्यासारखं भासतंय... स्वत:बद्दल बरंच काही बदलल्यासारखं जाणवतंय, सभोवतालचं जग देखील बदलल्यासारखं वाटतंय... असं वाटतंय की या सगळ्या बदलांत आपण कुठेच नव्हतो आणि आज अचानक यात पडलोय, एखाद्या अनभिज्ञासारखे! सगळं नवीन! पण जुन्या जगाची आठवण करून देणारं ... तिथे परत जाण्याची आस निर्माण करणारं... कुठेतरी किंवा कधीतरी ते जग परत येईल अशी आशा निर्माण करणारं... वेगळं! पुन्हा नव्याने सुरुवात कर, असं सांगायचं असेल त्याला... पण ना काही पूर्वसूचना, ना मार्गदर्शक इशारा... विशाल महासागरात हरवलेल्या बोटीच्या खलाश्यासम... एकटं, स्वबळावर! पण त्या खलाश्याच्या मनातील विजीगिषु वृत्ती आपण कशी जागवणार... त्याला वेड असतं... तो त्याचे स्वप्न पूर्ण करायच्या इच्छेपोटी वेडा होऊन जातो... स्वत:ला हरवून बसतो! त्या नाविन्याच्या शोधात असं स्वत: हरवून जाण्यात ते सुख तरी काय असतं? स्वत:ला शोधण्यात वेळ व शक्ती दोन्ही खर्च होतेच, पण मग हे काम युक्तीने चालवावं तरी कसं! युक्तीने संपूर्ण जग खरंच चालू शकतं का? आणि...

शाळा = निरागसता !

" त्यादिवशी मला कळलं की शाळेची मजा कशात आहे ते. वर्ग आहेत , बाकं आहेत , पोरं-पोरी आहेत , सर आहेत , गणित आहे , भूगोल आहे , नागरिकशास्त्र सुध्दा ; पण आपण त्यात कशातच नाही. आपण त्या गाईंच्या पाठीवर बसणार्‍या पांढर्‍या पक्ष्यांसारखे मुक्त आहोत. त्यांच्या शाळेत बसलेलो असलो तरी आपल्या मनात एक वेगळीच शाळा भरते. खास एकट्याचीच. त्या शाळेत वर्ग नाहीत , भिंती नाहीत , फळा नाही , शिक्षक नाहीत ; पण त्यातलं शिकणं फार सुंदर आहे..." :) शाळा चित्रपटाने मला काय दिलं??? तर बऱ्याच दिवसांनी काहीतरी गोड, निरागस आणि तरल गोष्ट ऐकल्याचा, पाहिल्याचा आनंद! :) आणि शाळा कादंबरीने मला काय दिलं होतं, तीच गोष्ट वाचल्याचा आनंद...! शाळा कादंबरी ही बहुतेकांच्या आवडत्या पुस्तकांतील एक आहे, अर्थात माझ्याही!!! ते पुस्तक वाचून आता दीड वर्षं झाली, पण सगळं कसं अगदी मनावर कोरलं गेल्याप्रमाणे लख्ख! क्षणात वेड लावलं कादंबरीने... आणि मग कुठेतरी ऐकिवात आलं की शाळा कादंबरीवर सिनेमा येणारेय... एवढा आनंद झाला म्हणून सांगू! म्हणजे जी पात्र, ज्या जागा आणि ज्या भावनांची आपण निव्वळ एक कल्पना केली होती, ते विश्व दृ...